Cesarzowi co cesarskie, Bogu co boskie

Teatr Polski we Wrocławiu /fot. rekreacja.wroc.pl

Dyrektor Teatru Polskiego we Wrocławiu sam złoży rezygnację ze stanowiska, pozostanie jednak w teatrze na stanowisku zastępcy dyrektora ds. artystycznych. Nowy dyrektor-menedżer zostanie wyłoniony w konkursie. Takie są najważniejsze ustalenia poniedziałkowego spotkania w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Na taki kompromis liczyło wielu obserwatorów konfliktu wokół próby odwołania dyrektora. Z pewnością zarówno Marszałek Województwa Cezary Przybylski jak i dyrektor Krzysztof Mieszkowski mogą mówić o negocjacyjnym sukcesie. Samorząd ma sukces, bo bez kolejnych oskarżeń o niszczenie teatru będzie mógł postawić na jego czele menedżera, który zadba o finanse i nie będzie kpił z władzy łamiąc umowy i ustawy. Sukces też ma dyrektor, bo po pierwsze zostanie w teatrze, po drugie będzie odpowiadał za to, co go naprawdę interesuje, czyli program artystyczny, a nie za niezapłacone rachunki.

Kompromis zawarty w ministerstwie ma jednak znacznie szerszy kontekst. Ustalenia poczynione w Warszawie, „pobłogosłowione” przez Minister Małgorzatę Omilanowską, a do tego opatrzone jej komentarzem o tym, że duety menedżersko-artystyczne sprawdzają się w innych teatrach, sankcjonują pełzającą rewolucję dokonującą się w instytucjach kultury. Od poniedziałku spór o to, czy instytucjami kultury powinni kierować artyści czy menedżerowie, którego Teatr Polski był frontem, istnieje już tylko w teorii. Praktyką, obowiązującą i akceptowaną po obu stronach barykady, staje się menedżerskie zarządzanie instytucjami kultury.

W tym kontekście największy sukces osiągnął tak naprawdę Wicemarszałek Radosław Mołoń, który od dawna był na pierwszej linii sporu wokół teatru. Po ponad dwóch latach od jego zapowiedzi wprowadzenia do instytucji kultury profesjonalnych menedżerów oraz rozdzielenia funkcji menedżerskich i artystycznych, słowo staje się ciałem.